بیامک شب اول محرم

یا ابا عبد الله...
با لبت رنگ عقیق یمن از یادم رفت
همچنان که جگر خویشتن از یادم رفت...
من اویسم بگذارید که اتراق کنم
بوی شهر تو که آمد قرَن از یادم رفت...
جذبه عشق چنین است فقط ذوب کند
صحبت نام تو شد نام من از یادم رفت...
قصد 'ربِّ اَرِنی' گفتنِ من دیدن توست
تا نگاهم به تو افتاد 'لن' از یادم رفت...
مرغ باغ ملکوتم به حرم آمده ام
بر روی گنبد زردت چمن از یادم رفت...
مثل فطرس نکنم پشت به گهواره ی تو
بال من خوب که شد پر زدن از یادم رفت...
ندهد فرصت گفتار به محتاج کریم
بی سبب نیست کنارت سخن از یادم رفت...
میرود دل به همان جا که تعلق دارد
صحبت کرب و بلا شد وطن از یادم رفت...

روز اول محرم به خدمت امام رضا علیه السّلام رسیدم . . .

شیخ صدوق (ره) در امالی از ابراهیم بن ابی المحمود روایت کرده که امام رضا علیه السّلام فرمودند:

(( ماه محرم ماهی بود که اهالی جاهلیت، جنگ و قتال را در آن ماه حرام می‌دانستند، ولی این امت جفاکار خون‌های ما را در آن ماه حلال دانستند و حرمت ما را هتک کرده و زنان و فرزندان ما را در آن ماه اسیر کردند. آتش در خیمه‌های ما افروخته و اموال ما را غارت کردند. حرمت حضرت رسالت (صلی الله علیه و آله) را در حق ما رعایت نکردند.

همانا مصیبت شهادت حسین (علیه السّلام) دیده‌های ما را مجروح گردانید و اشک ما را جاری کرده . عزیز ما را ذلیل گردانیده است و زمین کربلا مورث کرب و بلاء ما گردید.

پس باید بر حسین بگریند، همانا گریه بر آن حضرت گناهان بزرگ را فرو می‌ریزد.

سپس حضرت رضا علیه السّلام فرمودند: پدرم چون ماه محرم داخل می‌شد کسی آن حضرت را خندان نمی‌دید. و اندوه و حزن پیوسته بر او غالب می‌شد تا روز عاشورا. آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و می‌فرمود: امروز روزی است که حسین (علیه السّلام) شهید شده است.

ماه محرم آمده باید دگر شوم

ماه محرم آمده باید دگر شوم
باید به خود بیایم و زیر و زبر شوم

باید سبک عبور کنم از خیال سود
باید خلاص از تب و تاب ضرر شوم

آزاد از مثلث تزویر و زور و زر
آزاد از هر آنچه نقوش و صور شوم

باید عوض شوم چه به چپ چه به راست،‌ها
بهتر اگر نمی‌شود از بد بتر شوم

از بد بتر چرا شوم اما؟ محرم است
از خوب می‌شود که در این ماه، سر شوم

این ماه می‌شود که شوم چیز دیگری
یک چیز دیگری که ندانم اگر شوم

یک چیز دیگری که نباید به وهم هم
یعنی که نه فرشته شوم نه بشر شوم

خیر مجسم است محرم، بعید نیست
این ماه، تا ابد تهی از هرچه شر شوم

حتی اگر یزیدیم و در سپاه کفر
چون حر، بعید نیست شهید نظر شوم

شب با یزید باشم و فردای انتخاب
قربانی حسین، نخستین نفر شوم

عوامل سعادت

عوامل سعادت

1. اخلاص در ولایت و محبت اهل بیت(ع)

2. عشق به جهاد و شهادت

3. ایثار و از خود گذشتگی

4. عبادت و عبودیت

5. اهمیت به نماز

6. تربیت صحیح

7. همسر خوب

8. همراهی با خوبان

9. انس با قرآن و حدیث

10. ایمان و خداشناسی

11. تفکر

12. مبارزه با نفس

13. وفای به عهد

14. نصیحت برای خدا

15. مقدم داشتن آخرت بر دنیا

16. سبقت در کارهای خیر

17. بصیرت

18. صبر بر مصایب و مشکلات

19. دوری از باطل

20. رقت قلب

21. کیاست و زیرکی

دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام

یادم نمی رود، در پایان همایش شعر فاطمی امسال در شهر قم، وقتی حضار آماده خروج از سالن می شدند شاعری جوان به اصرار برگزار کنندگان همایش به روی سن آمد و در چند دقیقه، یکی از شاه کارهای شعرهای خود را ارائه کرد و جمعیت را با چشمانی گریان مبهوت شعر خود کرد. شعر حمیدرضا برقعی عزیز را تقدیمتان می کنم:

چشم وا کن احد آیینهء عبرت شد و رفت

 دشمن باخته بر جنگ مسلط شد و رفت

 آنکه انگیزه اش از جنگ غنیمت باشد

 با خبر نیست که طاعت به اطاعت باشد

داد و بیداد که در بطن طلا آهن بود

چه بگویم که غنیمت رکب دشمن بود

داد و بیداد برادر که برادر تنهاست

جنگ را وا مگذارید پیمبر تنهاست

 یک به یک در ملاء عام و نهانی رفتند

همه دنبال فلانی و فلانی رفتند

همه رفتند غمی نیست علی می ماند

جای سالم به تنش نیست ولی می ماند

مرد مولاست که تا لحظهء آخر مانده

دشمن از کشتن او خسته شده ٬در مانده

در دل جنگ نه هر خار و خسی می ماند

جگر حمزه اگر داشت کسی می ماند

مرد آن است که سر تا قدمش غرق به خون

آنچنانی که علی از احد آمد بیرون

می رود قصهء ما سوی سرانجام آرام

دفتر قصه ورق می خورد آرام آرام

سر آغاز

بسم الله الرحمن الرحیم

یک وجب از خاک سرزمین اینترنت وحرف های ناگفته بسیار.

سعی دارم در این سرای اهل قلم

من هم به سهم خود

هر چند دواتِ فضل و علمی در بساط ندارم

دل نوشته هایی از جنس نه فقط خاطرات

بل دل نوشته هایی از جنس گدازه های شقشقیه مولا

به کاغذِ وبلاگ، بنگارم .  . .

تا چه ازدست برآید و چه قبول افتد