درس اول معرفت امام

اگر کسی در مقام اعتقاد، معتقد به توحید و نبوت و معاد باشد و در مقام عمل، نماز و روزه و حج و هزاران سال عبادت به نامه عمل داشته باشد، بدون ایمان به ولایت امیرالمومنین علیه السلام و برائت از غاصبین حق خلافت نه این اعتقادش نجات دهنده از آتش عقوبت خداست و نه آن عملش به ارزنی می ارزد.

همینگونه هست احوال کسی که امام زمان خویش را نشناسد.

بهترین سند بر ادعای فوق، روایت مشهوری است که اهل سنت و شیعه آن را نقل نموده و بر آن اعتماد کرده اند و آن اینکه :

 

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

((من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه.))

کسی که بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است.

منظور از جاهلیت در این روایت، جاهلیت ایام کفر و ضلالت قبل از اسلام است. بنابر‌این معنای حدیث چنین خواهد شد:

اگر مسلمانی - یعنی کسی که توحید و نبوت و معاد دیگر مبانی دین را پذیرفته و به تکالیف خود در مقام عمل اهتمام نموده است - بمیرد و امام معصوم زمان خویش را نشناخته باشد، او نامسلمان مرده، دین او همان کفر و ضلالت کفار و مشرکین قبل از اسلام تلقی خواهد شد. و از اسلام، توحید، نبوت، تقوی و عبادت خود نفعی نخواهد برد.

این معرفت نجات دهنده و جاهلیت هلاک کننده، در نقل هایی که خدمتتان می آورم توصیف روشن تری برایتان پیدا خواهند کرد:

مقدمه درس نامه مهدویت

این نوشتار به قدری عریان از کار در آمده است که خودم روی آن ندارم که نام درس‌نامه یا چیز دیگری بر آن بگذارم، اما عده‌ای از دوستان خواستند تا مطالب کلاس های مهدویت (تابستان امسال در دارالمومنین زابل) به رشته تحریر درآید.

فرصتی هم نشد تا لباس شکیل و مناسبی بر تن این نوشتار بپوشانم، لذا اگر خواننده این سطور شُدید یا از سر اتفاق با آن برخورد کردید، عریانی اش را به دیده اغماض بنگرید.

صحبت پیرامون مهدویت از ابعاد و جهات مختلفی قابل گفتگو است از یک سو می توان به عنوان یک مرزدار اعتقادی به پاسخگویی شبهات مربوط به حضرت ولی عصر علیه السلام پرداخت مانند پاسخگویی به شبهه طول عمر و وجود و تولد ایشان و ... که خوب ثمره این گفتگوها تجهیز ما به عنوان مرزبان های اعتقادی تشیع در حریم آلوده به شبهه است.

از سوی دیگر