مقدمه درس نامه مهدویت

این نوشتار به قدری عریان از کار در آمده است که خودم روی آن ندارم که نام درس‌نامه یا چیز دیگری بر آن بگذارم، اما عده‌ای از دوستان خواستند تا مطالب کلاس های مهدویت (تابستان امسال در دارالمومنین زابل) به رشته تحریر درآید.

فرصتی هم نشد تا لباس شکیل و مناسبی بر تن این نوشتار بپوشانم، لذا اگر خواننده این سطور شُدید یا از سر اتفاق با آن برخورد کردید، عریانی اش را به دیده اغماض بنگرید.

صحبت پیرامون مهدویت از ابعاد و جهات مختلفی قابل گفتگو است از یک سو می توان به عنوان یک مرزدار اعتقادی به پاسخگویی شبهات مربوط به حضرت ولی عصر علیه السلام پرداخت مانند پاسخگویی به شبهه طول عمر و وجود و تولد ایشان و ... که خوب ثمره این گفتگوها تجهیز ما به عنوان مرزبان های اعتقادی تشیع در حریم آلوده به شبهه است.

از سوی دیگر

می توان نگاهی به حکومت جهانی مهدوی داشت، و علائم و نشانه های ظهور را به گفتگو بنشینیم. کنکاش علائم و نشانه های ظهور و بررسی و تطبیقِ احتمالی آنها با آنچه پیرامونمان می گذرد، بصیرتمان به فتنه های اطراف را به دنبال خواهد داشت و شمعِ شوق انتظار را در دل های خاموشِ به طوفانِ نا امیدی را، خواهد افروخت و امید به ساحلِ نجات را در طوفان فتنه های آخرالزمان در ما زنده می‌کند.

مهدویت را می‌توان از بُعدِ تکالیف منتظران هم بررسی کرد، و با خواستگاه‌های فرهنگ مهدوی آشنا شد. و ابعاد دیگری که تحت عنوان مهدویت قابل و بحث و گفتگو است.

 

اما آنچه که سعی کردم در چند گفتار پیرامون آن صحبت کنم، بحثی است به غایت پر اهمیت و پر ثمر و شاید به نوعی تمام خواستگاه‌های مهدویِ ذکر شده را تأمین نماید. و آن، آشنایی با مقامات و خصائص امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف است. آشنا شدن با صفات و خصوصیات آن حاضرِ غائب از نظر، از سویی، زمینه کسب معرفت را - که موهبتی است الهی - فراهم می‌ نماید و از سوی دیگر این معرفت، محبت زا است.

 

آری اگر در وادی محبت خلأی نسبت به آن امام همام در خود می‌‌بینیم و سردی رنجمان می‌‌دهد و آنگونه که باید در فراق او نمی‌سوزیم.

تو سینه صد چاک ز ما خواستی و ما             حتی ز فراق تو گریبان ندریدیم

اگر می‌ خواهیم در مهرورزی آن بزرگوار قَدری طعم شیرین محبتش را بچشیم، معرفتش تنها راه است که معرفت نیست در این قوم خدا را سببی.

 خوب، معرفت چیست؟ شناخت چیست؟ آگاهی و علم به صفات امام، آیا همان معرفت است؟ پاسخ به این سؤال بحث مستقلی می طلبد. اما آنچه این‌جا قابل تذکر است این است که معرفت، موهبتی است الهی و صنع و فعل خداست. تلاش ما برای شناخت و علم پیدا کردنِ به اوصافِ امام، زمینه را برای چشیدن این موهبت الهی هموار‌تر می‌‌سازد.

البته؛ شناخت خصائص و خصوصیات امام هم، در حد خود بارقه‌هایی از اکسیر محبتِ به امام را در دل متبلور می‌ نماید. و این خود وظیفه ای از وظایف منتظران امام علیه السلام است. محبت اگر آمد کشور وجود را متحول می‌‌کند. تمنای وصال را به دنبال خواهد داشت، انتظار را در دل معنا می‌ بخشد. اگر این محبت شدت گرفت، دل و دین و عقل و هوشش همه را به او مشغول می‌‌کند و منویات محبوب و تحقق آن‌ها تمام هم و غم او خواهد شد. مدام در صدد خواهد بود که در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد. واین، او را به تکاپو وا می‌ دارد. انتظاری تکلیف محورو این ثمره دیگر این گونه مباحث است. امید دارم که به یاری امام عصر علیه السلام انگیزه‌ای در شما برای دنبال کردن سیر بحث ایجاد شده باشد.فرصت کوتاه و بضائت ناچیزِ نویسنده اگر در این نوشتار نقصی را به دنبال داشته، عاجزانه خواهشمندم با سؤالات یا احیاناً انتقادات خود در جهت بارور کردن بحث بکوشید.