شیخ صدوق
(ره) در امالی از ابراهیم بن ابی المحمود روایت کرده که امام رضا علیه
السّلام فرمودند:
(( ماه محرم ماهی بود که اهالی جاهلیت، جنگ و قتال را در آن
ماه حرام میدانستند، ولی این امت جفاکار خونهای ما را در آن ماه حلال
دانستند و حرمت ما را هتک کرده و زنان و فرزندان ما را در آن ماه اسیر
کردند. آتش در خیمههای ما افروخته و اموال ما را غارت کردند. حرمت حضرت
رسالت (صلی الله علیه و آله) را در حق ما رعایت نکردند.
همانا
مصیبت شهادت حسین (علیه السّلام) دیدههای ما را مجروح گردانید و اشک ما را
جاری کرده . عزیز ما را ذلیل گردانیده است و زمین کربلا مورث کرب و بلاء
ما گردید.
پس باید بر حسین بگریند، همانا گریه بر آن حضرت گناهان بزرگ را فرو میریزد.
سپس حضرت رضا علیه السّلام فرمودند: پدرم چون ماه محرم داخل میشد کسی آن
حضرت را خندان نمیدید. و اندوه و حزن پیوسته بر او غالب میشد تا روز
عاشورا. آن روز، روز مصیبت و حزن و گریه او بود و میفرمود: امروز روزی است
که حسین (علیه السّلام) شهید شده است.