آرى نفس نفس زدنش تا سحر کشید

با سینه اى که آتش از آن شعله می کشید
ناله براى کشته ى دیوار و در کشید
او بود و خاک حجره و یک ناله ى ضعیف
آرى نفس نفس زدنش تا سحر کشید

نشد که زائر تو ناامید برگردد

به لطف خنده ى تو شام غم سحر گردد
نشد که زائر تو ناامید برگردد
خدا به شهد لبت مزه ى رطب داده
کریم آل پیمبر تو را لقب داده
تبسم نمکینت چقدر شیرین است
دواى درد یتیم و فقیر و مسکین است
به هر مسافر بی ىسرپناه جادادى
به دست عاطفه حتى به سگ غذا دادى